درد و دل |
||
به وبلاگ تنهایی خوش آمدید |
||
نويسندگان |
|
ابوذر |
آثار تاريخي يك عاشق |
|
آذر 1393 بهمن 1391 بهمن 1390 آبان 1390 مهر 1390 تير 1390 خرداد 1390 ارديبهشت 1390 فروردين 1390 اسفند 1389 بهمن 1389 |
دوستان عاشق تنها |
|
|
دوستان عاشق |
|
|
وضعیت من در یاهو |
|
|
آمار وب |
|
كاربران آنلاين:
تعداد بازديدها: RSS |
طراح قالب: |
| نازترین قالب های وبلاگ |
موزیک و سایر امکانات |
|||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Alternative content
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
ورود
اعضا:
خبرنامه وب سایت:
آمار
وب سایت:|
|
||
|
شب آرامی بود
می روم در ایوان، تا بپرسم از خود زندگی یعنی چه؟ مادرم سینی چایی در دست گل لبخندی چید، هدیه اش داد به من خواهرم تکه نانی آورد، آمد آنجا لب پاشویه نشست پدرم دفتر شعری آورد، تکيه بر پشتی داد شعر زیبایی خواند و مرا برد، به آرامش زیبای یقین با خودم می گفتم : زندگی، راز بزرگی است که در ما جاریست زندگی فاصله آمدن و رفتن ماست رود دنیا جاریست
زندگی، آبتنی کردن در این رود است وقت رفتن به همان عریانی؛ که به هنگام ورود آمده ایم دست ما در کف این رود به دنبال چه می گردد؟ هیچ !!! زندگی، وزن نگاهی است که در خاطره ها می ماند شاید این حسرت بیهوده که بر دل داری شعله گرمی امید تو را، خواهد کشت زندگی درک همین اکنون است زندگی شوق رسیدن به همان فردایی است، که نخواهد آمد تو نه در دیروزی، و نه در فردایی ظرف امروز، پر از بودن توست شاید این خنده که امروز، دریغش کردی آخرین فرصت همراهی با، امید است زندگی یاد غریبی است که در سینه خاک به جا می ماند زندگی، سبزترین آیه، در اندیشه برگ زندگی، خاطر دریایی یک قطره، در آرامش رود زندگی، حس شکوفایی یک مزرعه، در باور بذر زندگی، باور دریاست در اندیشه ماهی، در تنگ زندگی، ترجمه روشن خاک است، در آیینه عشق زندگی، فهم نفهمیدن هاست زندگی، پنجره ای باز، به دنیای وجود تا که این پنجره باز است، جهانی با ماست آسمان، نور، خدا، عشق، سعادت با ماست فرصت بازی این پنجره را دریابیم در نبندیم به نور، در نبندیم به آرامش پر مهر نسیم پرده از ساحت دل برگیریم رو به این پنجره، با شوق، سلامی بکنیم زندگی، رسم پذیرایی از تقدیر است وزن خوشبختی من، وزن رضایتمندی ست زندگی، شاید شعر پدرم بود که خواند چای مادر، که مرا گرم نمود نان خواهر، که به ماهی ها داد زندگی شاید آن لبخندی ست، که دریغش کردیم زندگی زمزمه پاک حیات ست، میان دو سکوت زندگی، خاطره آمدن و رفتن ماست لحظه آمدن و رفتن ما، تنهایی ست من دلم می خواهد، قدر این خاطره را ، دریابیم
|
||
|
[+]
نوشته شده توسط ابوذر در 22:41 | ||
|
|
||
|
خیلی سخته که بغض داشته باشی اما نخوای کسی بفهمه....
|
||
|
[+]
نوشته شده توسط ابوذر در 23:9 | ||
|
|
||
|
اگر گاهی ندانسته به احساس تو خندیدم یا اگر از روی خود خواهی فقط خود را پسندیدم اگر از دست من در خلوت خود گریه ای کردی اگر بد بودم و هرگز به روی خود نیاوردی اگر تو مهربان بودی و من نامهربان بودم برای دیگران سبز و برای تو خزان بودم گناهم راببخش ..
|
||
|
[+]
نوشته شده توسط ابوذر در 16:23 | ||
|
|
||
|
عاشقش بودم عاشقم نبود وقتی عاشقم شد که دیگه دیر شده بود حالا می فهمم که چرا اول قصه ها میگن یکی بود یکی نبود
یکی بود یکی نبود . این داستان زندگی ماست . همیشه همین بوده . یکی بود یکی نبود . در اذهان شرقی مان نمی گنجد با هم بودن . با هم ساختن . برای بودن یکی ، باید دیگری نباشد. هیچ قصه گویی نیست که داستانش این گونه آغاز شود ، که یکی بود ، دیگری هم بود . همه با هم بودند . و ما اسیر این قصه کهن ، برای بودن یکی ، یکی را نیست می کنیم . از دارایی ، از آبرو ، از هستی . انگار که بودنمان وابسته نبودن دیگریست . هیچ کس نمیداند ، جز ما . هیچ کس نمی فهمد جز ما . و آن کس که نمی داند و نمی فهمد ، ارزشی ندارد ، حتی برای زیستن . و این هنری است که آن را خوب آموخته ایم . هنر نبودن دیگری !
|
||
|
[+]
نوشته شده توسط ابوذر در 16:2 | ||
|
|
||
|
توی قلبت جایی واسم نیست نمی گم كسی رو داری..
|
||
|
[+]
نوشته شده توسط ابوذر در 9:49 | ||
|
|
||
|
ای مهربـانتـر از برگ در بوسه های باران .... بیـــــداری ستــــــاره در چـــــشـــــــم جویباران آیینه نگـــاهت پـــیوند صــبــــح و ســـــــاحل .... لبخـند گــاهگــاهت صــــبــــح سـتـــــاره باران بــآزا که در هــوایت خــــامـــــوشی جنـــــونم .... فریـــــادهــا برانگیــخت از سنــگ کوهساران ای جویـبار جــاری ، زین سایه برگ مگریز .... کاین گونه فرصت از کف ، دادند بی شماران گفتی : ((به روزگاری مهری نشسته)) گفتم .... بیـرون نمیتوان کرد (( حتی )) به روزگاران بیگانگی ز حـد رفــت ای آشـنـــا مپــرهیز .... زیــن عــاشق پشیمــان ، سرخیـل شرمساران بیش از مـن و تـو بسیار،بسیار نقش بستند .... دیــــوار زندگـــــی را ، زیـــن گـونه یــادگاران وین نغمـه محـبت ، بعــد از مـن و تـو مـاند .... تا در زمــــانه بـــــاقــی است آواز باد و باران شفیعی کدکنی
|
||
|
[+]
نوشته شده توسط ابوذر در 16:4 | ||
|
|
||
|
یک شبی مجنون نمازش را شکست بی وضو در کوچه لیلا نشست عشق آن شب مست مستش کرده بود فارغ از جام الستش کرده بود گفت یارب از چه خوارم کرده ای بر صلیب عشق دارم کرده ای خسته ام زین عشق دلخونم نکن منکه مجنونم تو مجنونم نکن مرد این بازیچه دیگر نیستم این تو و لیلای تو من نیستم گفت ای دیوانه لیلایت منم در رگت پیدا و پنهانت منم سالها با جور لیلا ساختی من کنارت بودم و نشناختی عشق لیلا در دلت انداختم صد قمار عشق یک جا باختم کردمت آوارهء صحرا نشد گفتم عاقل می شوی اما نشد سوختم در حسرت یک یا ربت غیر لیلا برنیامد از لبت روز و شب او را صدا کردی ولی دیدم امشب با منی گفتم بلی مطمئن بودم به من سرمیزنی در حریم خانه ام در میزنی حال این لیلا که خوارت کرده بود درس عشقش بیقرارت کرده بود مرد راهش باش تا شاهت کنم صد چو لیلا کشته در راهت کنم
|
||
|
[+]
نوشته شده توسط ابوذر در 14:50 | ||
|
|
||
|
شبي پرسيدمش با بي قراري
به غير از من کسي را دوست داري
دو چشمش از خجالت بر زمين دوخت
ميان گريه هايش گفت آري
به دل گفتم که يارم مهربان است
که اينگونه سراغ دلربان است
دِلم آوازه دادش ناگهاني
رُخش با من دلش با ديگران است
درخت غم در وجودم کرده ريشه
به درگاه خدا نالم هميشه
جوانان قدرِ يکديگر بدانيد
اجل سنگ است و آدم مثل شيشه.
|
||
|
[+]
نوشته شده توسط ابوذر در 14:39 | ||